اشکهای مونا...!  / خاطره / زهرا محمدی 

........و آنگاه آموزگاری گفت:  با ما از آموزش سخن بگو و او گفت :

       آموزگاری که در سایه ی معبد در میان شاگردان خود راه میرود، از دانش خود، چیزی به آنها نمی دهد؛ از ایمان خود و از مهر خود میدهد، اگر به راستی آگاه باشد،از شما نمی خواهد که به خانه ی دانش او در آیید؛ شما را تا آستانه ی ذهن شما راهبری میکند.                                                        جبران خلیل جبران )

          همیشه اولین و خاص ترین اتفاقات به خوبی در ذهن آدم حک می شود،اولین سال تدریس ام بود .درمنطقه 17 تهران مدرسه راهنمایی فجر اسلام که بعدها به طلوع فجرتغییر نام داد،تدریس می کردم. هنوز تجربه ی تدریس نداشتم. رشته تحصیلی ام ادبیات فارسی بود ،اما علوم اجتماعی تدریس می کردم . آخرین روزای سال تحصیلی بود،درهمان سال تلنگری باعث شد،تا خطاهای ناشی از کم تجربگی رو هم درزندگی وهم در تدریس تکرار نکنم.

       در دوران تحصیل  در تربیت معلم استادی داشتیم بسیار تاثیر گذار و دوست داشتنی ؛این استاد یه شیوه ارزشیابی خاصی داشت ،در واقع هر وقت امتحان می گرفت، با توجه به کمیت نمره فراگیران جمله های تشویقی زیبایی پایین برگه ها می نوشت، با اینکه بزرگسال بودیم، بسیار دوست داشتیم، وقتی برگه تصحیح شده ی امتحانی رو دریافت می کنیم ؛ ببینیم استاد سلیمی این بار چه عبارت و جمله ای برامون نوشته ،من هم تلاش کردم که دردوران تدریس این روش را به کار ببرم، حتی دو سالی که در مدرسه شبانه و برای بزرگسالان تدریس کردم ....

         دردوران معلمی ام توی یکی از کلاسا دو خواهر دوقلو به نام های مینا و مونا بودند، که هم از نظرقیافه وهم از نظر علاقه وتلاش در تحصیل کمی با هم متفاوت بودند، مینا تلاش بیشتری داشت ،و همیشه نمره های عالی می گرفت، نه فقط درس من بلکه از همه درسها . اما خواهرش مونا چندان علاقه ای به درس نشون نمیداد، و نمره های متوسطی می گرفت.  برای درس اجتماعی متوسط مایل به ضعیف بود.آخرای سال تحصیلی ،از بچه ها امتحان اجتماعی گرفته بودم،ورقه هاراتصحیح کرده بودم ؛مثل همیشه پایین برگه ی امتحان ،برای  بچه هاجمله های خوشایند ی رونوشته بودم ، و بچه ها هم مثل دوران دانشجویی ما به نوشته ها عادت داشتن و نوشته های من درآنهاانگیزه ی بیشتری برای تلاش ایجاد می کرد .

         اونروز دبیر عربی خواهش کرد،به جای من سرکلاس برود، منم پذیرفتم، فقط از ایشون خواستم برگه های تصحیح شده بچه ها رو بهشون تحویل بدن.

    هفته بعد که سر کلاس رفتم، از بچه ها پرسیدم:

 راستی برگه ها رو دریافت کردین ؟

 با وجود اینکه یه هفته گذشته بود، همه همصدا گفتن اول شما بگید پایین برگه مونا چی نوشته بودید ؟

با تعجب پرسیدم چطور مگه ؟؟

گفتند : آخه مونا تا آخر زنگ گریه کرد.

   من از نظر خودم فقط نوشته بودم وقتی مینا درس میخونه تو چکار میکنی ؟؟؟

       اغلب باهاشون شوخی می کردم ،فکر کردم، اینم یه شوخیه ،ولی ازگریه های  مونا یاد گرفتم، در نکوهش و تاثیر رفتار یک معلم شوخی در کار نیست .از مونا یاد گرفتم، در عمل باید تفاوتهای فردی رو پذیرفت، از گریه های مونا یاد گرفتم ،اگه نمیتونیم تاثیر گذار مثبت باشیم ،در آموزش حداقل نقش بازدارنده و مخرب نداشته باشیم ،چه بسا یه جمله تلخ معلم آینده فراگیر رو تغییر میده . شاید خود ما هم کم وبیش نقش این جمله ها رو در زندگی خودمون احساس کردیم ......وآنروز از مونای عزیز یاد گرفتم معلم که باشی پیوسته باید چیزای زیادی یاد بگیری ولی وای وای اگه این آموزش از اشکهای پاک یه دانش آموز باشه .....

زهرا محمدی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: